دو سرعت | آشنایی با دو سرعت | همه چیز درباره دو سرعت

سابقه تاریخی دو سرعت
مسابقات دو سرعت در مسافت کوتاه از دیرباز در همه تمدنها مورد توجه بوده و در سوابق تاریخی ملل مختلف از آن یاد شده است. سابقه تاریخی دو سرعت به المپیک های عهد باستان می رسد. برخی از این مسابقات در مسافتی طولانی به طول ورزشگاههای قدیمی یونان، حتی تا ۱۹۲ متر، در خط مستقیم اجرا می شد. در این نوع مسابقات از بلوک های استارت استفاده می شد که در آغاز مسافت مورد نظر به صورت دو شیار سنگی برای هر نفر در زمین به طور ثابت کنده شده بود.

سابقه تاریخی دو سرعت مسابقات دو سرعت در مسافت کوتاه از دیرباز در همه تمدنها مورد توجه بوده و در سوابق تاریخی ملل مختلف از آن یاد شده است. سابقه تاریخی دو سرعت به المپیک های عهد باستان می رسد. برخی از این مسابقات در مسافتی طولانی به طول ورزشگاههای قدیمی یونان، حتی تا 192 متر، در خط مستقیم اجرا می شد. در این نوع مسابقات از بلوک های استارت استفاده می شد که در آغاز مسافت مورد نظر به صورت دو شیار سنگی برای هر نفر در زمین به طور ثابت کنده شده بود. در قرن 18م، مسابقات دو سرعت بین ورزشکاران طبقه اشراف به منظور شرط بندی اجرا می گردید و در قرن 19م دو سرعت به صورت حرفه ای در انگلستان گشترش چشمگیری یافت. سیر تکاملی تکنیک های استارت استارت نشسته را نایک مورفی، سرمربی تیم ملی آمریکا، در سال 1887 ابداع و توصیه کرد. در اولین مسابقه، ای چارلز اچ شریل از این استارت استفاده کرد، دوندگان و تماشاچیان به روش او خندیدند و تصور کردند که روش های استارت را نیاموخته است، ولی بعدا دریافتند که او از استارتی جدید استفاده می کند. پس از آنکه مزایای استارت نشسته نسبت به ایستاده آشکار شد، تمام دوندگان سرعت، دوندگان مانع و حتی نیمه استقامت نیز از آن استفاده کردند. در روش ابتدایی استارت نشسته، پاها در چاله های مخصوص قرار می گرفت و بیشتر وزن بدن روی دستها و انگشتان بود. آرتور دوفی، قهرمان سالهای 1900 تا 1903، از استارت نشسته شبیه استارتهای امروزی استفاده می کرد. استفاده از چاله های مخصوص تا سال 1935 معمول بود. تا اینکه در سال 1935، استفاده از تخته و بلوک های استارت پیشنهاد گردید. سیر تکاملی دو 100 متر و 200 متر و بهبود رکورد آن سیر تکاملی حالت دویدن دوندگان سرعت نیز نظیر سیر بهبود وضعیت استارت است.
این امر نیز تا حدودی به استخوان بندی، وضعیت عضلانی، آمادگی جسمانی و حالات فیزیکی بدن آنها بستگی داشته است. طبق شواهد و مدارک موجود، شکل اولیه دو سرعت از یونان باستان الگوبرداری شد و تا ظهور دوندگان نظیر جس اونز و تامی اسمیت – که زنوان خود را نسبت به دوندگان قبلی بالاتر می آوردند – از آن استفاده گردید و به تدریج با کاربرد علوم مختلف در ورزش، بررسی های دقیقتری روی اجرای مطلوب دوهای سرعت به عمل آمد. نحوه پایان دادن به مسابقه و تغییرات تکنیکی آن اجرای تکنیک خاص دوندگان برای عبور از خط پایان، به قرن حاضر بر می گردد. در سال 1904 مورتون سعی کرد قبل از رسید به خط پایان، بدن خود را به جلو متمایل سازد که این روش تا به امروز متداول بوده است. او حدود 20 تا 40 سانتی متر قبل از خط پایان، سنگینی بدن را روی پای راست منتقل و شانه چپ خود را به جلو هدایت کرد و با انتقال وزن بدن روی پای چپ، توانست تنه خود را زودتر از سایر بخش های بدن از خط بگذراند.
چارلی پادوک، سریعترین مرد جهان در سال 1920 بر اساس توصیه مربی خود، در انتهای دویدن و در خط پایان از یک جهش کوتاه استفاده می کرد که معتقد بود که این جهش در بسیاری از مسابقات موجب پیروزی او در خط پایان شده است. روش عبور از خط پایان پا بآ جلو دادن سینه و انتقال دو دست به پایین و عقب را نخستین بار در سال 1900 آرتور دوفی به اجرا گذاشت. در این روش در حالی که یک دست بالا نگه داشته می شد، یک طرف بدن به سمت جلو متمایل می گردید، و با این عمل بالا تنه حدود 15 سانتی منر جلوتر از سایر بخش های بدن از خط پایان عبور می کرد، تا کنون از این روش بسیاری از دوندگان سرعت استفاده کرده اند. اصول کلی و نکات مورد توجه در دو سرعت مفهوم و تعریف سرعت و شناخت عوامل موثر بر آن کارشناسان رشته دو و میدانی تعاریف متعددی از سرعت کرده اند، برخی از آن را دویدن با حداکثر سرعت می نامند و بعضی ها عقیده دارند دو سرعت، دویدن مسافت های نسبتا کوتاه ( تا 400 متر) با سرعتی نزدیک به حداکثر است و برخی متخصصان، سرعت را قابلیت ارتباط و هماهنگی بین سیستم عصبی و عضلانی برای اجرای حرکات سرعتی می دانند. از اولین دوره المپیک در آتن (1896) تا کنون، دو سرعت در سه رشته 100 متر، 200 متر و 400 متر برگزار می شود. البته دو 400 متر تا مدتها، دو نیمه استقامت تلقی می شد.
امروزه دو سرعت شامل 100، 200، 400 متر و 60 متر داخل سالن است و رشته های دیگری نظیر، 50، 60، 100، 220 و 440 یارد نیز در سالهای گذشته جزء این گروه بوده است. بررسی ها نشان می دهد که در اغلب رشته های ورزشی، رسیدن به شتاب به معنی تغییر سرعت در واحد زمان مورد نظر است. شتاب، حاصل هماهنگی بین قدرت و به کارگیری گروه های مختلف عضلانی است که امکان دستیابی به بالاترین سرعت را در واحد زمان به ورزشکار می دهد. وارد و واتز سرعت را دویدن طی حداکثر مسافت ممکن در حداقل زمان تعریف کرده اند. به عقیده آنها، دونده سرعتی، ذاتا سرعتی متولد می شود. سرعت انقباضات عضلانی با ساختار تارهای عضلانی و قابلیت تحریک پذیری تارها و عوامل باز دارنده سیستم عصبی ارتباط مستقیم دارد.
چنانکه اشاره شد قابلیت عصب در ایجاد راحتی عضلانی عاملی موثر است که تمرین می تواند تا حد زیادی این قابلیت را بالا ببرد. از طرف دیگر، یکی از سازگاریهای حائز اهمیت بدن برای تطابق عضلانی در اجرای تمرین های سرعتی، افزایش گلیکوژن و کراتین فسفات است. این مواد برای مراحل متابولیسمی مهم هستند و به عضله امکان ادامه کار سرعتی را برای مدت مشخص، همراه با بازسازی انرژی می دهد. سازگاری دیگری که صورت میگیرد روی خاصیت بافری خون است. خاصیت بافری قابلیت بقای غلظت یون هیدروژن در خون است. تکرار و تواتر مداوم حرکات سریع مسلتزم انجام وظیفه اندام های بدن در حد بالا و در حداقل زمان است. ا
ز آنجا که اکسیژن مورد نیاز برای انتقال و تهیه انرژی در این نوع حرکات به حد کافی تامین نمی شود، عضلات از انرژی بدون اکسیژن یا غیر هوازی استفاده می کنند. در دو 100 متر نیاز به اکسیژن بالاست، در حالی که دستگاه تنفسی در این مدت کوتاه میتواند میزان بسیار کمی از اکسیژن را تامین کند، بنابراین بدهی اکسیژن در دوهای سرعت به حدود 90 درصد میزان مورد نیاز رسیده که طی فعل و انفعالات متابولیسمی در بخش های مختلف بدن، از جمله عضلات، حالت جبرانی ایجاد و از انرژی غیر هوازی استفاده می شود. کمبود انرژی یکی از محدودیت های مهم در کارهای سرعتی است. میزان مصرف انرژی برای دو 100 متر سرعت، حدود 50 کالری و تقریبا 200 برابر متابولیسم در حالت استراحت است. در دوهای طولانی تر میزان مصرف انرژی هر صد متر به نسبت دو 100 متر کاهش می یابد، زیرا میزان سرعت در آنها کمتر است، در هر 100 متر از دو 400 متر، حدود 25 کالری و در هر 100 متر از دو 1500 متر، 11 کالری انرژی مصرف می شود، ولی مصرف کلی انرژی بدن برای تمام مسافت بیشتر و بدین شرح است: 400 متر حدود 100 کالری 1500 متر حدود 170 کالری 10000 متر حدود 700 کالری بنابراین برای ادامه بهتر حرکات سرعتی، نه تنها کار سیستم های عصبی و عضلانی مهم است، بلکه انجام وظیفه مطلوب سایر سیستم های بدن نظیر سیستم قلبی-عروقی و تنفسی نیز اهمیت دارد.
جنبه های مختلف سرعت در سرعت ممکن است یکی از سه جنبه ملاحظه شود: الف) سرعت حرکت اعضای مختلف بدن ب) سرعت دویدن در مسافتی بسیار کوتاه ج) سرعت حداکثر در حین دویدن. به دلیل وجود شکل ها و حالات مختلف سرعت، به ندرت می توان فردی را صرف نظر از وضعیت ژنتیکی تارهای عضلانی اش در زمره افراد سریع یا کند قرار داد. سرعت حرکت تا حد زیادی به اندام های مختلف بدن بستگی دارد، برای مثال فردی که از نظر حرکات دست سرعت خوبی دارد، ممکن است سرعت حرکت پاهایش کم باشد و همچنین این امر تا حد بسیار به نوع و مسیر حرکت نیز بستگی دارد. سرعت دویدن را با توجه به دو عامل می توان بررسی کرد: میزان شتاب مثبت و حداکثر سرعت. اولین عامل به اینکه فرد در چه زمان و با چه ترتیبی می تواند به حداکثر سرعت خود برسد بر میگردد، این مورد مهم ترین عامل در سرعت است که ملاک بررسی آن معمولا مسافت های کوتاه در حدود 20 متر یا بیشتر است. این عامل در ورزش های میدانی و مسابقات دو سرعت کوتاه اهمیت خاصی دارد. برای مسافت های بیشتر در دو سرعت، بالاترین سرعت در حال دو و در تمام مسیر، حداکثر سرعت مهم ترین عامل است. دو عامل میزان شتاب و حداکثر سرعت در برخی موارد ارتباط زیادی با هم ندارند. دو جنبه دیگر سرعت در دوها و میدانیها، سرعت متوسط و سرعت نهایی است. دونده ای که سعی می کند مسافتی معین نظیر 1500 متر را در حداقل زمان ممکن بدود، باید با بالاترین میانگین سرعت خود در طول مسیر یا با سرعت متوسطی که در طول مسیر دارد، مسافت را طی کند، در حالیکه در پرشها یا پرتابها که هدف دستیابی به بیشترین مسافت پرش یا پرتاب است، سرعت متوسط مطرح نیست، بلکه سرعت نهایی یعنی سرعت در لحظه ای که مقاومت شکسته میشود، بیشترین اهمیت را دارد.
اهمیت سرعت دو سرعت، به عنوان رشته ای از ورزش دو و میدانی، به دلیل نیاز به آن در اغلب ورزشها اهمیت ویژه ای دارد. سرعت و قابلیت حرکت و جابه جایی بدن از جمله عوامل موثر در تمامی ورزش های میدانی است که حتی می توان آن را عاملی برای برتری نسبت به سایر حریفان و رقبا در رشته های ورزشی تلقی کرد. برای مثال کریستیانو رونالدو یکی از سریع ترین فوتبالیست های جهان بوده که عامل سرعت در بیشتر گل هایش نقش اساسی ایفا می کند. بنابراین سرعت، فقط برای دونده های سرعت کاربرد ندارد و تقریبا در همه رشته های ورزشی، یک از ارکان تمرینات روزانه محسوب میشود. سرعت یکی از اجزای اصلی دوهای 100، 200 و 400 متر است، ولی نه تنها در دوهای سرعت، بلکه دوندگان دو 800 و 1500 متر که مواد نیمه استقامتی هستند، نیز نیاز مبرمی به عامل سرعت دارند، حتی در دوهای بالاتر از 1500 متر و در دو ماراتن نیز در هر گام دویدن، تواتر و سرعت گامها در بعضی از مسافت های دویدن با سرعت بالا مورد نظر است. عوامل موثر بر سرعت عوامل متعددی در سرعت دخالت دارند که برخی از آنها به این شرح است: طول عضله. طبق نظریات ای.وی.هیل در سال 1951 و برخی دیگر از فیزیولوژیست ها هر چه تار عضلانی بلندتر باشد، به همان میزان انقباض آن سریعتر است.
در دو تار عضلانی با ساختار و ویژگی های مشابه، تار بلندتر نتایج سرعتی بهتری از عضلات با تارهای کوتاهتر دارد. نیرو و سرعت. طبق قانون دوم حرکتی نیوتون، میزان سرعت بستگی به نیروهایی دارد که موجب ایجاد آن می شود، یعنی اگر نیرو دوبرابر شود، سرعت نیز دو برابر خواهد شد. ( جز در مواردی که جسم با اثر مقاومت هوا یا آب روبه رو باشد). باید توجه داشت که دونده سرعت، شتاب خود را متناسب با نیرویی که باید با آن مقابله کند، افزایش می دهد. اگر در برابر عضله مقاومتی نباشد با بیشترین سرعت و کمترین نیرو منقبض می شود و زمانی که با مقاومت مواجه شود، چون باید نیرویی علیه مقاومت به کار برد، انقباض آن کمتر خواهد شد. تحقیقات نشان داده است که کوتاه شدن بیش از حد تارهای عضلانی موجب کاهش نیروی انقباض عضلانی می شود. به طور کلی انقباض های عضلانی موجب ایجاد نیرو می شود و برای انقباض قوی تر و سریعتر انرژی بیشتری لازم است. مثلا اگر سرعت انقباض عضله الف دو برابر عضله ب باشد، انرژی مورد نیاز عضله الف 8 برابر انرژی عضله ب است و اگر سرعت انقباض آن 3 برابر عضله ب باشد، انرژی مصرفی آن 27 برابر است. بنابراین، انرژی مصرفی هنگام انقباض های عضلانی بر اساس مکعب سرعت انقباض محاسبه می شود. توجه به مصرف انرژی و سرعت دویدن در شناخت ورزشکار و تنظیم شتاب او به خصوص در فعالیت های استفامتی کمک موثری است.
اثر قانون مجذورات در سرعت. این قانون در مورد نیر وهای منفی یا نیروهای تاخیری در حرکت به کار می رود. طبق قانون مجذورات مقاومت هوا یا آب تقریبا با محذور سرعت متغییر است، یعنی اگر در جهتی که بدن می پیماید، سرعت دو برابر شود، مقاومت هوا یا آب در مقابل آن 4 برابر افزایش می یابد. اگر سرعت 4 برابر افزایش یابد، مقاومت 16 برابر می شود .بنابراین هر چه سرعت دونده افزایش یابد، مقاومت هوا نیز بیشتر سده و برای خنثی کردن آن، دونده باید نیروی بیشتری را به بکار برد. تاثیر سن و جنسیت در سرعت. عموما تمام جنبه های سرعت در مردان حدودا تا سن 20 سالگی افزایش می یابد و پس از آن، به طور تدریجی و یکنواخت دستخوش کاهش می شود. زنان در سنین پایین تر یعنی حدود 16 تا 17 سالگی، به حداکثر سرعت خود دست می یابند. به طور کلی میتوان گقت اکثر دوندگان مبتدی در سنین بین 18 تا 25 سالگی به بهترین نتیجه خود دست پیدا می کنند. دستیابی به بهترین رکورد در دو 100 متر معمولا زودتر از 200 متر برای قهرمانان میسر است، زیرا توسعه و بهبود عامل استقامت در سرعت برای دوندگان به زمان بیشتری نیاز دارد. به همین دلیل میتوان گفت با توجه به بهبود تداوم و حفظ سرعت ( استقامت در سرعت) که حتی ممکن است از عوامل تکنیکی نیز مهم تر باشد، به طور کلی پیشرفت مردان نسبت به زنان بیشتر بوده است. هودکینز در سال 1963 دریافت که حداکثر سرعت در مردان پایدارتر از زنان بوده، در حالیکه بهترین زمان عکس العمل در زنان طولانی تر از مردان بوده است. بررسی زمان های مربوط به دو سرعت و سایر رشته های سرعتی نشان می دهد که سرعت زنان 15 درصد کمتر از مردان است.
این اختلاف سرعت ناشی از قدرت بیشتر مردان نسبت به زنان بوده که یکی از عوامل موثر در افزایش سرعت است. تاثیر درجه حرارت در سرعت. تحقیقات هیل در سال 1951 روی عضلات حیوانات نشان داد که با بالا رفتن حدود 2 درجه سانتی گراد، سرعت انقباض عضلات حدود 20 درصد افزایش نشان می دهد. به نظر وی برخی تغییرات در عضلات مانند استفاده از دیاترمی ( دستگاهی در فیزیولوژی که با عبور امواجی موجب گرم شدن اعضای بدن می شود) یا سایر وسایل گرما دهنده در این زمینه میتواند مفید باشد. تاثیر شکل بدن در سرعت. شناخت و تشخیص رابطه بین سرعت حرکت در قسمت های مختلف بدن با شکل بدن امری مشکل است، فقط میتوان گفت افراد چاق تمایلی به سرعت ندارند. معمولا دونده های خوب سرعت ساختار بدنی شان بیشتر عضلانی و نه چندان سنگین است و بیشتر حالت عضلانی – استخوانی دارند. اگر چه برخی از این قانون مستثنا هستند. دوندگان می توانند با خصوصیات و ویژگیهای مختلف از لحاظ قد، وزن و شکل در دو سرعت 60متر تا 400متر شرکت کنند و به رقابت بپردزاند. افراد کوتاهتر در دوهای سرعت که قدرت و شدت بیشتری نیاز دارد، نظیر 60متر و 100متر حضوری بیشتری داشته اند، از جمله می توان به دوندگانی نظیر: هنریک فیگورلا، مانیاک و کرنلیوک اشاره کرد. دوندگان با قد متوسط، آمادگی عضلانی خاصی برای مسابقات طولانی تر نظیر 100متر تا 200متر دارند.
دوندگانی مانند جس اونز، لی ایوانز جزو این گروه از دونده ها می باشند. دونده های با قد خیلی بلند معمولا در دوهای 200متر و 400متر موفقیت هایی داشته اند نظیر تامی اسمیت، هنری کار و اوتیس دیویس. البته افراد بلند قدی نیز وجود داشته اند که توانسته اند در دو 100متر به مقام های قهرمانی برسند. همین طبقه بندی را میتوان برای زنان نیز متصور شد. از این رو با توجه به اختلاف قد و وزن قهرمانان دوهای سرعت، شاید نتوان بر شاخصی معتبر برای بهترین قد و مناسبترین وزن دوندگان سرعت تاکید کرد. اثر قدرت بر سرعت. افزایش قدرت تاثیرات مثبتی بر بهبود سرعت دارد. بررسی چندین محقق در سالهای 1961 تا 1964 نشان می دهد که بین کسب قدرت و افزایش سرعت حرکت، ارتباطی قوی وجود دارد و این ارتباط در مورد دوندگان سرعت بیشتر مورد تاکید است.
البته نباید از یاد برد که قدرت یکی از عوامل موثر بر سرعت است و تنها عامل تعیین کننده نیست. همچنین این مطالعات نشان داد که وقتی بدن با مقاومت کمی روبه رو است، ارتباط بین قدرت و سرعت نسبتا کم و در مقاومتهای بالاتر این ارتباط قوی تر است. اثر انعطاف پذیری بر سرعت. محدودیت و کمبود انعطاف پذیری به ویژه در ناحیه عضلات مفصل لگن خاصره مکمن است باعث کم شدن سرعت دویدن شود، چون کمبود انعطاف پذیری موجب افزایش مقاومت عضلات مخالف حرکت شده و در نتیجه از سرعت حرکت می کاهد. اهمیت سرعت در انواع حرکات و عوامل موثر بر آن. در انواع حرکاتی که سرعت در اجرای آن نقش دارد به تبع نوع حرکات و نوع مقاومتها در برابر آن، هر یک از این عوامل بر اجرا اثر می گذارد. الف) در فشارهای سبک مقاومتی و حرکات ساده، سرعت ذاتی و طبیعی عضلات که بستگی به شرایط بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی بدنی افراد دارد، عامل اصلی و هماهنگی عصبی-عضلانی و قدرت عامل فرعی اجرای حرکات است. ب) در فشارهای سبک مقاومتی و بسیار پیچیده از نظر مهارت، هماهنگی عصبی-عضلانی بر سرعت اثر مستقیم داشته و عامل اصلی اجراست و قدرت در درجه دوم اهمیت است.
ج) در حرکاتی که توام با مقاومت های سنگین و پیچیدگی بالا از نظر سطح اجرای مهارتی باشد، هماهنگی و قدرت عوامل اصلی است و بر سرعت و اجرا اثر می گذارد. راه های افزایش سرعت از دیرباز تصوری در بین مربیان دو سرعت وجود داشته است که دونده های سرعت، مادرزاد دونده سرعت هستند. ولی امروزه با بررسی عوامل موجود در سرعت به این نتیجه رسیده اند که توجه به اجزای سرعت و بهبود برخی از آنها با برنامه ریزی تمرینی در بهبود سرعت موثر است. اصولا سرعت، نتیجه به کارگیری نیرو علیه یک مقاومت است، در بحث حرکات انسان، بدن یا قسمت های مختلف آن به عنوان مقاومت و انقباض های عضلانی نیرو محسوب می شود. اگر نیرو از مقاومت بیشتر باشد، حرکت صورت میگیرد، وقتی نیرو بر مقاومت غالب گردد، سرعت بسته به اینکه حرکت توده یا مقاومت به چه صورتی است، افزایش می یابد. در سرعت، عمل نیروهای مثبت و منفی هر دو دخالت دارند. علت ایجاد نیروهای مثبت، انقباض های عضلانی بوده و علت ایجاد نیروهای منفی، اصطکاک، مقاومت هوا، جاذبه زمین، و ضعف و کندی بدن می باشد. در سال 1966 دی وزیز در مورد نیروهای منفی که دونده هنگام دویدن، با آن مواجه می گردد، محاسباتی انجام داد و جمع نیروهای منفی را در مقابل فرد، حدود 45/3 اسب بخار تخمین زد که از این قرار است: الف) نیروی جاذبه زمین = 1/0 اسب بخار ب) تغییر سرعت – 5/0 اسب بخار ج) نیروی لازم برای شتاب اعضای بدن = 68/0 اسب بخار د) شتاب منفی اعضای بدن = 67/0 اسب بخار ( نیرویی که برای خنثی کردن شتاب منفی به کار می رود
ه) مقاومت هوا = 5/1 اسب بخار به این ترتیب اگر دونده بخواهد سرعت خود را در حدی ثابت نگهدارد، باید نیروی برابر با 45/3 اسب بخار به کار ببرد. البته از یاد نبرید که تمامی عوامل نیروهای منفی در بالا نام برده نشده اند. به تدریج و با افزایش سرعت، نیروهای منفی نیز افزایش می یابند و در نتیجه فرد نیاز دارد برای سرعت بیشتر نیروی بیشتری نیز به کار برد. با کاهش برخی نیروهای منفی و یا افزایش پاره ای از نیروهای مثبت، سرعت افزایش یافته و بهبود پیدا می کند. کاهش نیروهای منفی با اینکه بعضی از نیروهای منفی قابل تغییر هستند، برخی از آنها ثابت باقی می مانند. جاذبه زمین که ارتباط مستقیمی با توده وزن بدن دارد از جمله نیروهای منفی ثابت است و فقط در صورتی تغییر می کند که تغییراتی در وزن رخ بدهد. سرعت از عوامل قابل تغییر است و می توان کنترل بیشتری بر آن اعمال کرد، تغییرات سرعت موجب از دست دادن انرژی و به طور کلی باعث کاهش سرعت می شود، بنابراین دونده باید سعی کند از کم و زیاد کردن سرعت تا حد امکان جلوگیری کند. حفظ شتاب تا حدی که مقدور است، در طول مسیر عامل مهمی در دو سرعت است. هر یک از اعضای بدن که در دو سرعت به کار می روند، ممکن است با حرکت خود شتاب مثبت یا منفی ایجاد کنند که تا حد مختصری قابل کنترل است.
در این مورد حرکات زاید و اضافی قسمتهای مختلف بدن از جمله حرکات زاید دستها، پاها، شانه، سر و گردن و لگن خاصره را می توان تقلیل داد و برعکس حرکات کمک کننده میتواند در جهت افزایش سرعت به کار گرفته شود. مقاومت هوا نیز از نیروهای منفی بوده که گاهی اوقات در اثر تغییر وضعیت بدن کاهش می یابد، برای مثال دونده می تواند زاویه بدن را کمی به طرف جلو متمایل کند یا با تغییر در حالات دست و پا ، مقاومت هوا را کاهش دهد و به حداقل برساند. در هر یک از انواع دوهای سرعت، امکانات و ویژگی های مختلف و ویژه ای برای کاهش نیروهای منفی لازم است.
مربی و ورزشکار هر دو باید عوامل مختلف را جزء به جزء بررسی کرده و تعیین کنند که چه عواملی می تواند تاثیر نیروهای منفی را به حداقل ممکن کاهش دهد.   بهبود و افزایش نیروهای مثبت در این قسمت به عوامل موثر در جهت افزایش نیروهای مثبت که منجربه عملکرد بهتر دونده می شوند می پردازیم. عواملی مانند: الف) سرعت ذاتی انقباض عضلانی ب) نیرویی که عضله برای غلبه بر مقاومت به کار می برد ج) هماهنگی گروه های مختلف عضلانی با یکدیگر د) نحوه به کار بردن اهرم های بدن در حرکات. الف) سرعت ذاتی انقباض عضلانی. نتایح تحقیقات مختلف نشان داده که سرعت انقباض عضلانی در افراد ذاتی بوده و به بافت عضلانی آنها بستگی دارد. انقباض های عضلانی انواع مختلف و متعددی دارد و بسته به نوع تحریکات و شدت آن به نسبتها و درجات مختلفی بروز می کند. براساس برخی تحقیقات سرعت انقباض تارهای عضلانی با حرکات سریع تمرینی افزایش می یابد. بیشتر تمرین هایی که با دوره های منظم برنامه ریزی شود، باعث تقویت گیرنده های عصبی و بهبود کار اعصاب مربوط به عضلات و افزایش کارایی عضلانی می گردد. ب) نیرویی که عضله برای غلبه بر مقاومت به کار می برد. سرعت حرکت تا حد بسیار و به طور مستقیم به سرعت انقباض تار عضلانی و محرک های موجود و نیروی به وجود آمده در شرایط مذکور بستگی دارد. اگر در شرایطی که عوامل مختلف، ثابت در نظر گرفته میشود، انقباض عضلانی 5 درصد افزایش یابد، به همین نسبت سرعت حرکت نیز افزایش می یابد. زمینه ایجاد حرکت، غلبه بر مقاومت هاست، حتی اگر این مقاومت فقط وزن قسمتی از بدن باشد و بر این اساس میزان نیروی انقباضی تعیین کننده میزان حرکت و سرعت آن است. به تدریج و با افزایش قدرت عضلانی میزان مقاومت خارجی اثر کمتری بر سرعت گذاشته و هنگامی که مقاومت محدود و کم باشد، نیروی انقباضی، عاملی مهم در سرعت خواهد بود که با افزایش مقاومت به افزایش نیروی انقباضی نیز باید توجه بیشتری کرد. ج) هماهنگی گروه های مختلف عضلانی با یکدیگر. بهبود هماهنگی باعث افزایش سرعت در انجام برخی حرکات می می شود. هر چه عضلات عمل کننده ( عضلات موافق حرکت) هماهنگ تر باشد، کار با سرعت بیشتری انجام گرفته و بر مقاومت خارجی سریعتر غلبه می شود. همچنین اگر هماهنگی عضلات موافق و مخالف حرکت بیشتر شود، عضلات مخالف حرکت در برابر انقباض و کار عضلات موافق، مقاومت کمتری از خود نشان می دهند. هماهنگی بین دو گروه عضلات اهمیت خاصی دارد، زیرا با کمتر شدن کشش و مقاومت در عضلات مخالف حرکت، سرعت کار بیشتر شده و خستگی نیز به تعویق می افتد. نه تنها هماهنگی عضلات بین عضلات اجرا کننده حرکت مهم است، بلکه هماهنگی در اجرای کل مهارت و بین اعضای مختلف بدن نیز که درگیری اجرای مهارتند، نقش موثری در سرعت حرکات دارد. برای مثال در دو سرعت هماهنگی بین عضلات دست و پا در حین دویدن به سرعت دونده کمک میکند.
د) نحوه به کار بردن اهرم های بدن در حرکات. اندام ها و اعضای مختلف حرکتی بدن مانند دستگاهی اهرمی انجام وظیفه می کنند و غالبا کاربرد این اهرمها در بدن به تدریج بهبود می یابد. نتایج برسیها نشان داده است که اگر سرعت زاویه ای در یک مفصل اهرم الف دو برابر اهرم ب باشد و هر دو اهرم به دور نقاط اتکای خود یا اطراف مفصل در حال چرخش باشند، سرعت زاویه ای آنها بر حسب درجه بر ثانیه مساوی است. در این حالت، سرعت در انتهای اهرم الف دو برابر اهرم ب خواهد بود، بنابراین سرعت گاهی اوقات تحت تاثیر تنظیم و تغییرات اختیاری اهرمهای بدن برحسب طول آنها قرار می گیرد. برای رسیدن به بالاترین سرعت باید بهترین ترکیب از سرعت زاویه ای و طول اهرمها به کار گرفته شود. در دو سرعت نحوه به کار گیری دست و پا، زاویه خم شدن زانو و ران و زاویه دست ها در ناحیه آرنج در حرکات بر اساس این قانون به افزایش سرعت دونده کمک موثری می کند. منبع: دو و میدانی-جلد اول-دوها-ترجمه و تالیف: محمدرضا بیات، علی کلهر، بیژن شادمهر، جواد صغادی، احمد ابراهیمی عطری
در قرن ۱۸م، مسابقات دو سرعت بین ورزشکاران طبقه اشراف به منظور شرط بندی اجرا می گردید و در قرن ۱۹م دو سرعت به صورت حرفه ای در انگلستان گسترش چشمگیری یافت.
سیر تکاملی تکنیک های استارت
استارت نشسته را نایک مورفی، سرمربی تیم ملی آمریکا، در سال ۱۸۸۷ ابداع و توصیه کرد. در اولین مسابقه، ای چارلز اچ شریل از این استارت استفاده کرد، دوندگان و تماشاچیان به روش او خندیدند و تصور کردند که روش های استارت را نیاموخته است، ولی بعدا دریافتند که او از استارتی جدید استفاده می کند. پس از آنکه مزایای استارت نشسته نسبت به ایستاده آشکار شد، تمام دوندگان سرعت، دوندگان مانع و حتی نیمه استقامت نیز از آن استفاده کردند.

در روش ابتدایی استارت نشسته، پاها در چاله های مخصوص قرار می گرفت و بیشتر وزن بدن روی دستها و انگشتان بود. آرتور دوفی، قهرمان سالهای ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۳، از استارت نشسته شبیه استارتهای امروزی استفاده می کرد. استفاده از چاله های مخصوص تا سال ۱۹۳۵ معمول بود. تا اینکه در سال ۱۹۳۵، استفاده از تخته و بلوک های استارت پیشنهاد گردید.

دو سرعت
سیر تکاملی دو ۱۰۰ متر و ۲۰۰ متر و بهبود رکورد آن
سیر تکاملی حالت دویدن دوندگان سرعت نیز نظیر سیر بهبود وضعیت استارت است. این امر نیز تا حدودی به استخوان بندی، وضعیت عضلانی، آمادگی جسمانی و حالات فیزیکی بدن آنها بستگی داشته است. طبق شواهد و مدارک موجود، شکل اولیه دو سرعت از یونان باستان الگوبرداری شد و تا ظهور دوندگان نظیر جس اونز و تامی اسمیت – که زنوان خود را نسبت به دوندگان قبلی بالاتر می آوردند – از آن استفاده گردید و به تدریج با کاربرد علوم مختلف در ورزش، بررسی های دقیقتری روی اجرای مطلوب دوهای سرعت به عمل آمد.

دو سرعت
نحوه پایان دادن به مسابقه و تغییرات تکنیکی آن
اجرای تکنیک خاص دوندگان برای عبور از خط پایان، به قرن حاضر بر می گردد. در سال ۱۹۰۴ مورتون سعی کرد قبل از رسید به خط پایان، بدن خود را به جلو متمایل سازد که این روش تا به امروز متداول بوده است. او حدود ۲۰ تا ۴۰ سانتی متر قبل از خط پایان، سنگینی بدن را روی پای راست منتقل و شانه چپ خود را به جلو هدایت کرد و با انتقال وزن بدن روی پای چپ، توانست تنه خود را زودتر از سایر بخش های بدن از خط بگذراند. چارلی پادوک، سریعترین مرد جهان در سال ۱۹۲۰ بر اساس توصیه مربی خود، در انتهای دویدن و در خط پایان از یک جهش کوتاه استفاده می کرد که معتقد بود که این جهش در بسیاری از مسابقات موجب پیروزی او در خط پایان شده است.

روش عبور از خط پایان پا با جلو دادن سینه و انتقال دو دست به پایین و عقب را نخستین بار در سال ۱۹۰۰ آرتور دوفی به اجرا گذاشت. در این روش در حالی که یک دست بالا نگه داشته می شد، یک طرف بدن به سمت جلو متمایل می گردید، و با این عمل بالا تنه حدود ۱۵ سانتی منر جلوتر از سایر بخش های بدن از خط پایان عبور می کرد، تا کنون از این روش بسیاری از دوندگان سرعت استفاده کرده اند.

اصول کلی و نکات مورد توجه در دو سرعت
مفهوم و تعریف سرعت و شناخت عوامل موثر بر آن
کارشناسان رشته دو و میدانی تعاریف متعددی از سرعت کرده اند، برخی از آن را دویدن با حداکثر سرعت می نامند و بعضی ها عقیده دارند دو سرعت، دویدن مسافت های نسبتا کوتاه ( تا ۴۰۰ متر) با سرعتی نزدیک به حداکثر است و برخی متخصصان، سرعت را قابلیت ارتباط و هماهنگی بین سیستم عصبی و عضلانی برای اجرای حرکات سرعتی می دانند. از اولین دوره المپیک در آتن (۱۸۹۶) تا کنون، دو سرعت در سه رشته ۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر برگزار می شود.

البته دو ۴۰۰ متر تا مدتها، دو نیمه استقامت تلقی می شد. امروزه دو سرعت شامل ۱۰۰، ۲۰۰، ۴۰۰ متر و ۶۰ متر داخل سالن است و رشته های دیگری نظیر، ۵۰، ۶۰، ۱۰۰، ۲۲۰ و ۴۴۰ یارد نیز در سالهای گذشته جزء این گروه بوده است.

بررسی ها نشان می دهد که در اغلب رشته های ورزشی، رسیدن به شتاب به معنی تغییر سرعت در واحد زمان مورد نظر است. شتاب، حاصل هماهنگی بین قدرت و به کارگیری گروه های مختلف عضلانی است که امکان دستیابی به بالاترین سرعت را در واحد زمان به ورزشکار می دهد.

وارد و واتز سرعت را دویدن طی حداکثر مسافت ممکن در حداقل زمان تعریف کرده اند. به عقیده آنها، دونده سرعتی، ذاتا سرعتی متولد می شود. سرعت انقباضات عضلانی با ساختار تارهای عضلانی و قابلیت تحریک پذیری تارها و عوامل باز دارنده سیستم عصبی ارتباط مستقیم دارد.

چنانکه اشاره شد قابلیت عصب در ایجاد راحتی عضلانی عاملی موثر است که تمرین می تواند تا حد زیادی این قابلیت را بالا ببرد. از طرف دیگر، یکی از سازگاریهای حائز اهمیت بدن برای تطابق عضلانی در اجرای تمرین های سرعتی، افزایش گلیکوژن و کراتین فسفات است. این مواد برای مراحل متابولیسمی مهم هستند و به عضله امکان ادامه کار سرعتی را برای مدت مشخص، همراه با بازسازی انرژی می دهد. سازگاری دیگری که صورت میگیرد روی خاصیت بافری خون است. خاصیت بافری قابلیت بقای غلظت یون هیدروژن در خون است. تکرار و تواتر مداوم حرکات سریع مسلتزم انجام وظیفه اندام های بدن در حد بالا و در حداقل زمان است. از آنجا که اکسیژن مورد نیاز برای انتقال و تهیه انرژی در این نوع حرکات به حد کافی تامین نمی شود، عضلات از انرژی بدون اکسیژن یا غیر هوازی استفاده می کنند. در دو ۱۰۰ متر نیاز به اکسیژن بالاست، در حالی که دستگاه تنفسی در این مدت کوتاه میتواند میزان بسیار کمی از اکسیژن را تامین کند، بنابراین بدهی اکسیژن در دوهای سرعت به حدود ۹۰ درصد میزان مورد نیاز رسیده که طی فعل و انفعالات متابولیسمی در بخش های مختلف بدن، از جمله عضلات، حالت جبرانی ایجاد و از انرژی غیر هوازی استفاده می شود. کمبود انرژی یکی از محدودیت های مهم در کارهای سرعتی است.

میزان مصرف انرژی برای دو ۱۰۰ متر سرعت، حدود ۵۰ کالری و تقریبا ۲۰۰ برابر متابولیسم در حالت استراحت است. در دوهای طولانی تر میزان مصرف انرژی هر صد متر به نسبت دو ۱۰۰ متر کاهش می یابد، زیرا میزان سرعت در آنها کمتر است، در هر ۱۰۰ متر از دو ۴۰۰ متر، حدود ۲۵ کالری و در هر ۱۰۰ متر از دو ۱۵۰۰ متر، ۱۱ کالری انرژی مصرف می شود، ولی مصرف کلی انرژی بدن برای تمام مسافت بیشتر و بدین شرح است:

۴۰۰ متر حدود ۱۰۰ کالری

۱۵۰۰ متر حدود ۱۷۰ کالری

۱۰۰۰۰ متر حدود ۷۰۰ کالری

بنابراین برای ادامه بهتر حرکات سرعتی، نه تنها کار سیستم های عصبی و عضلانی مهم است، بلکه انجام وظیفه مطلوب سایر سیستم های بدن نظیر سیستم قلبی-عروقی و تنفسی نیز اهمیت دارد.

دو سرعت
جنبه های مختلف سرعت
در سرعت ممکن است یکی از سه جنبه ملاحظه شود: الف) سرعت حرکت اعضای مختلف بدن ب) سرعت دویدن در مسافتی بسیار کوتاه ج) سرعت حداکثر در حین دویدن.

به دلیل وجود شکل ها و حالات مختلف سرعت، به ندرت می توان فردی را صرف نظر از وضعیت ژنتیکی تارهای عضلانی اش در زمره افراد سریع یا کند قرار داد. سرعت حرکت تا حد زیادی به اندام های مختلف بدن بستگی دارد، برای مثال فردی که از نظر حرکات دست سرعت خوبی دارد، ممکن است سرعت حرکت پاهایش کم باشد و همچنین این امر تا حد بسیار به نوع و مسیر حرکت نیز بستگی دارد.

سرعت دویدن را با توجه به دو عامل می توان بررسی کرد: میزان شتاب مثبت و حداکثر سرعت. اولین عامل به اینکه فرد در چه زمان و با چه ترتیبی می تواند به حداکثر سرعت خود برسد بر میگردد، این مورد مهم ترین عامل در سرعت است که ملاک بررسی آن معمولا مسافت های کوتاه در حدود ۲۰ متر یا بیشتر است. این عامل در ورزش های میدانی و مسابقات دو سرعت کوتاه اهمیت خاصی دارد. برای مسافت های بیشتر در دو سرعت، بالاترین سرعت در حال دو و در تمام مسیر، حداکثر سرعت مهم ترین عامل است. دو عامل میزان شتاب و حداکثر سرعت در برخی موارد ارتباط زیادی با هم ندارند. دو جنبه دیگر سرعت در دوها و میدانیها، سرعت متوسط و سرعت نهایی است.

دونده ای که سعی می کند مسافتی معین نظیر ۱۵۰۰ متر را در حداقل زمان ممکن بدود، باید با بالاترین میانگین سرعت خود در طول مسیر یا با سرعت متوسطی که در طول مسیر دارد، مسافت را طی کند، در حالیکه در پرشها یا پرتابها که هدف دستیابی به بیشترین مسافت پرش یا پرتاب است، سرعت متوسط مطرح نیست، بلکه سرعت نهایی یعنی سرعت در لحظه ای که مقاومت شکسته میشود، بیشترین اهمیت را دارد.


منبع خبری runningislove.com